De man met de hamer

De man met de hamer, ik heb hem ontmoet! Aan het eind van de winter, toch nog geveld. Het overviel me compleet: totaal uitgeput van het ene op het andere moment, als een donderslag bij heldere hemel. Ik had griep en tegen de 40 graden koorts. Echt koorts heb ik in mijn leven erg weinig gehad en zeker niet zo hoog. Dus dat was een zeer bijzondere, liever niet meer, ervaring. Ik kon het echt niet ontkennen: ik was ziek, ik had griep. Echt griep, alles in mijn lijf deed pijn, ik wiebelde op mijn benen, ik rilde van de kou en zweette van de koorts. Het ergste was eigenlijk dat ik moest hoesten, maar niet durfde te hoesten vanwege de scheurende pijn. Vreemd, maar bij elke ademhaling leek het erop dat dat zuchtje wind ergens langs streelde wat tot hoesten aanzette. Niet ademen was geen optie.
 
Ongehoord voor mij, maar ik heb twee dagen in bed doorgebracht, onder twee dekbedden en een dikke sprei, in een niet bewuste toestand. Na die twee dagen was de koorts gezakt tot een wat normaler niveau van 38,6 graden. Ik deed het ervoor. Weliswaar moest ik nog steeds hoesten, zo’n rochelende hoest met een aanloopje, maar die zat redelijk los. Ook was ik nog steeds zo wiebelig als Bambi op het ijs. Zelfs mijn maag en darmen deden nog steeds hun best om zo snel mogelijk van het virus af te komen, terwijl ik bijna niet at.
 
Hangend in de stoel met twee fleecetruien, een stola en een dikke deken, heb ik drie dagen lang televisie gekeken, naar BBC first. Daar vertonen ze ietwat gedateerde series, zoals: Father Brown, Death in Paradise, Midsummer Murders en andere detectives, kortom wel mijn favoriete series. Maar die detectives worden op éen dag eindeloos herhaald en slechts éen keer in de zoveel tijd komt er een ‘nieuwe’ aflevering. Op het laatst kende ik de teksten bijna uit mijn hoofd. Ondertussen werd ik wel liefdevol verzorgd door mijn man met zelfgemaakte smoothies, fruit dat lekker naar binnen glijdt, thee, water, paracetamol, hoestsiroop en niet te vergeten oscillococcinum.
 
Het herstel was traag, vooral het energieniveau bleef lang heel erg laag.  En als kers op de pudding kreeg ik ook nog overal uitslag, van die jeukende bultjes, op mijn lijf.
 
Na anderhalve week toch maar weer voorzichtigjes de draad opgepakt. Het werd tijd om weer eens naar buiten te gaan en de man zijn hamer terug te geven.