Een veilige plek

Jarenlang hebben we kippen gehad, Hollandse kriel, die één voor één jammerlijk aan hun einde zijn gekomen, allemaal opgepeuzeld door de familie buizerd. Behalve één haantje! Dat stapt nu al zo’n acht jaar in zijn eentje door onze tuin. Eigenlijk best wel sneu zo alleen en we dachten dat we het haantje op zijn oude dag nog een pleziertje moesten doen. We besloten om toch nog  wat kippies te houden. We kwamen uit op kuifhoenders, drie hennetjes volgens de verkoper. Ze zagen er bijzonder grappig uit door het kuifje op de kop, maar ze waren ook wel een beetje suffig omdat ze overal tegenop liepen! Ze kregen een onderkomen in een, met liefde in elkaar getimmerd, provisorisch hok. Het was hartstikke leuk om die beestjes te zien scharrelen, als ze ons hoorden fluiten kwamen ze aan rennen en bovendien hadden we iedere dag twee eitjes! Twee eitjes en drie kippies? Jawel! Eén hennetje bleek toch een haantje! Nou ja, we vonden dat ook leuk, misschien zouden er dan wel kuikentjes komen. Maar niet van het oude haantje, die keek er nog niet naar!


Af en toe liet mijn man ze ook genieten van de grote vrijheid buiten het hok, maar hij deed ze op tijd weer terug in het hok uit angst voor de buizerds. Dat ging een tijdje goed, tot er een keer maar twee kippen terugkwamen in het hok. Potverdummele had die rot buizerd er toch een te pakken gekregen. Een paar weken later was er weer een kippie weg, ja en dan gaat de lol er wel weer af, zo sneu voor die beestjes om alleen maar te dienen als voedsel voor de buizerds. Maar na twee dagen was er een gerommel en gestuif in de beukenboom en viel het kippetje pardoes naar beneden. Als het kippetje daarna weer eens niet terug kwam in het hok gingen we eerst maar eens in de bomen kijken.


Net voor onze vakantie sloeg de buizerd echt weer toe. Hij had het haantje te pakken gekregen, helemaal verscheurd lag het haantje in de sloot. We besloten om het overgebleven kipje een ander, veiliger onderkomen te geven. We hebben het kipje naar de buurtjes gebracht, een eindje verderop in onze straat. Zij hebben zelf allerlei beesten, zoals honden, katten, paarden, ezels, geiten en ook kippen. Geen probleem voor hen, ze hebben het kipje een liefdevol onderkomen bezorgd en toen ze ook het kuifje hadden bijgeknipt liep het kippie ook nergens meer tegenaan.

Maar heel bijzonder! Ze vertelden ook dat een aantal maanden geleden er net zo’n een kipje bij hen over de weg liep te stappen. Mensen die in de auto  voorbij kwamen hadden gevraagd of het kipje van hen was. Naar waarheid hadden ze geantwoord van niet, en ook dat ze niet wisten van wie dan wel. Waarop het kipje in de auto verdween. De buurtjes weten waar het hennetje nu is,  we hebben het  natuurlijk zo gelaten. Een veilige plek zonder buizerd is beter dan bij ons gezelligheid, toch, of …?