Groot
Mijn schoonouders kwamen beide uit een heel groot gezin. Ma uit een gezin met 13 kinderen en pa uit een gezin van negen kinderen. Op hun beurt hebben zij, en hun broers en zussen, die productie redelijk in stand gehouden. Daarna kwam er een beetje de klad in en de meeste, broers, zussen, neven en nichten hielden het beperkt tot twee à drie kinderen per gezin. Maar het betekent nog steeds dat het toch een enorm grote familie is met veel neven en nichten. De generaties allemaal in ongeveer dezelfde leeftijdscategorieën, gespreid over 10 tot 15 jaar, met een gemiddeld verschil in leeftijd van anderhalf jaar.
De eerste generatie heeft inmiddels een gemiddelde leeftijd van 87 en die generatie raakt langzaam, maar zeker, op. Zeer regelmatig overlijdt er een oom of een tante. Zo ook de afgelopen week . De man van de jongste zus van ma is op 82 jarige leeftijd overleden. Hij was de middelste van vijf en de eerste, na zijn vader en moeder, uit zijn gezin die overleed. Een ontzettende lieve en attente oom, tot het laatst bij alles betrokken. Al jaren was hij aan het vechten om te blijven en leefde al lang in reserve tijd. Nu dan toch.
Mijn man en ik zijn naar de crematie geweest. Om respect te betuigen aan tante en de kinderen, maar ook wel weer met het gevoel en idee om de familie weer eens te zien en om de laatste roddels over werk, scheidingen, kwalen en bevallingen te horen. Het is eigenlijk meer een soort reünie zo’n begrafenis of crematie en dat zo om het half jaar.
De opkomst was geweldig en het was een mooie dienst met veel mooie woorden. Na afloop was er een samenzijn met een koffie, soep en broodjesbuffet. De broodjes waren goed en lekker. Oom was tenslotte bakker geweest.
De eerste generatie heeft inmiddels een gemiddelde leeftijd van 87 en die generatie raakt langzaam, maar zeker, op. Zeer regelmatig overlijdt er een oom of een tante. Zo ook de afgelopen week . De man van de jongste zus van ma is op 82 jarige leeftijd overleden. Hij was de middelste van vijf en de eerste, na zijn vader en moeder, uit zijn gezin die overleed. Een ontzettende lieve en attente oom, tot het laatst bij alles betrokken. Al jaren was hij aan het vechten om te blijven en leefde al lang in reserve tijd. Nu dan toch.
Mijn man en ik zijn naar de crematie geweest. Om respect te betuigen aan tante en de kinderen, maar ook wel weer met het gevoel en idee om de familie weer eens te zien en om de laatste roddels over werk, scheidingen, kwalen en bevallingen te horen. Het is eigenlijk meer een soort reünie zo’n begrafenis of crematie en dat zo om het half jaar.
De opkomst was geweldig en het was een mooie dienst met veel mooie woorden. Na afloop was er een samenzijn met een koffie, soep en broodjesbuffet. De broodjes waren goed en lekker. Oom was tenslotte bakker geweest.
Bij het condoleren van tante vertelde mijn man haar dat hij zich vooral de grote handen van oom herinnerde, die waren hem altijd bijzonder opgevallen.
Tante, oud, klein en frêle, keek hem aan en zei vervolgens gniffelend:
”alles aan hem was groot”.
Tante, oud, klein en frêle, keek hem aan en zei vervolgens gniffelend:
”alles aan hem was groot”.