Thuis

Eindelijk heb ik weer wat ruimte, zowel letterlijk, als in mijn hoofd. Een verhuizing heeft toch wel veel impact. Het begint met alle voor – en nabereidingen, zoals het verkopen van het huis en het zoeken naar een nieuw huis. Vooral de officiële afhandelingen van de verkoop en de aankoop hebben een aanslag op me gepleegd. In het begin was het ook nog heel erg onwerkelijk, als in een droom,  en in mijn achterhoofd speelde dan ook: gaat het dan echt gebeuren? Ja! Het ging echt gebeuren.

Ik ben, nadat alles rond was, meteen al begonnen met het inpakken van dozen met spullen die op de deel, logeerkamers en zolder hingen en stonden. Keurig ingepakt in dozen op thema, nog wel. Langzaam, maar gestaag, raakte de deel gevuld met dozen. Een week of twee voor de verhuizing ben ik de woonkamer, keuken en opkamer in dozen gaan verwerken. Dat ging in het begin ook nog wel een beetje op thema, maar op het laatst, toch nog in tijdnood, werden het meer verzameldozen van de spullen die er nog stonden, is in die doos nog plek … hup er in. Uiteindelijk was het huis helemaal ingepakt!

De verhuizers hebben de dozen en alle meubilair en buitenspullen een week of twee voor ons opgeslagen, omdat ons nieuwe huis binnen een kleine upgrade kreeg en geschilderd werd. Toen de verhuiswagens weer voor de deur stonden en de spullen en dozen weer in het nieuwe huis werden gezet, ging de inhoud van de eerste verhuiswagen nog wel aardig: dit moet daar, dat moet daar, dat moet naar boven en oh, dat liever daar. Maar na een tijdje was de vloer vol gezet met dozen, tafels, stoelen en kasten en het raakte voller en voller (we zijn tenslotte kleiner gaan wonen) en op het laatst wist ik het niet meer en zei iedere keer maar: “zet maar neer, zet maar neer”.

Met het gevolg dat het hele huis vol stond met dozen, kasten, tafels, kleden, en bedden die niet op hun goede plek stonden. En dan ook nog eens al het buitenspul, maar dat stond buiten!

Een tijdje heb ik moedeloos naar de chaos staan staren. Uiteindelijk ben ik maar begonnen met het uitpakken, één voor één, van de dozen, en, natuurlijk met hulp, de kasten en tafels en grote spullen op hun soms tijdelijke plek te krijgen. En nu na zes weken begint het ergens op te lijken.  Maar: er moet nog één kamer worden uitgepakt,  er moeten wat plintjes worden gelegd, de stekkerdozen moeten nog worden vervangen, iets voor de ramen is ook wel fijn en wat lampen in plaats van peertjes, een bijenhotel te bouwen en de heg te snoeien en.. en.. en..

Maar het allerbelangrijkste is: het voelt weer als thuis!