Wie is die vrouw?

Na ampel beraad over mijn duivels dilemma ‘rood tot aan mijn dood’, heb ik zo’n vier maanden geleden de knoop door gehakt: ik ben naar de kapper gegaan! Naar die keurig gekapte en gebalayageerde jonge dames, om te starten met het proces van ‘niet meer rood tot aan mijn dood’.
 
Gezellig met koffie en Baileys, de Privé, de Weekend en andere roddelbladen, onderging ik vol spanning de eerste stap naar een andere kleur. De dames legden het uit hoe het moest gaan. Wat het allerbelangrijkst was, was het rood neutraliseren door er een andere kleur, een askleur nummer vijf, overheen te doen. Dat was stap één. Na ongeveer twee uur keek ik in de spiegel en ik schrok wel heel erg.
 
Mijn haar was hartstikke donker, een kleur tussen zwart en mahonie in, helemaal niksnie grijs. Verbouwereerd keerde ik huiswaarts. Mijn man vond het wel mee vallen, ik niet, ik vond het verschrikkelijk, zo donker, zo hard bij mijn witte wintergezicht, dat was niet de bedoeling van ‘the big change’. Bij elke ontmoeting met mensen, die me goed kennen, verwachtte ik een opmerking, of een vraag over mijn haar, maar verbazingwekkend heeft er niemand, echt niemand iets over gezegd. Behalve een zwager, die wel de foto had gezien met de grijze paardenstaart - die ik geplaatst heb bij mijn blog ‘rood tot aan mijn dood’- , maar niet het verhaal had gelezen, dus die dacht dat ik echt al zo grijs zou zijn.
 
Na een aantal weken en een centimeter of twee uitgroei, werd het weer tijd om over te gaan naar stap twee. Blijmoedig toog ik weer naar de dames. Stap twee was de uitgroei kleuren met een tint lichter dan de vorige keer, kleur zes dus!?, en het toevoegen van highlights voor een lichtere indruk.
 
Oké, stap twee dan maar! Zo in de trant van: wie A zegt …Weer een kopje koffie met Baileys en weer helemaal op de hoogte van de laatste roddels over onze BN-ers en het wel en wee in Elburg, keek ik na weer twee uur in de spiegel en schrok me werkelijk rot. Wie is die mevrouw daar in de spiegel? Dat ben ik niet, toch?
 
Het oogde echt een aanzienlijk stuk lichter, en echt heel anders dan de afgelopen decennia. Deze keer moest ik echt erg wennen aan mijn nieuwe kleur. En weer was er niemand die er wat over vroeg, opmerkte, of zei! Apart!
 
Uiteindelijk wendde ook deze kleur en was ik zelfs tevreden. Ik hoefde me niet druk te maken over het bijkleuren van de uitgroei, want het viel gewoon niet op.
 
Op naar stap drie!